Ode to Cosmos

Aarti

In the salver of sky, 
the sun and moon have lit up as lamps 
and the milky way spread out as beads of pearls 
Fragrant is the wind blowing from the south 
The forests and the flowers sway in reverence 
How wondrous is this Hymn offered to you, 
The Spirit that destroys fear, 
The Spirit becoming, dissolving, becoming yet again 
How enchanting the resonance in your vaults of the unstruck sound 

Countless your eyes, yet none is yours
Countless your forms, formless your lure
Countless your fragrant feet, not a foot is yours
Countless your redolence, that drives me for sure

The Flame aglow in all, is you, your flame
Imbued with its shine, illumined we became
Your story emerges as Light, a revelation
That which touches you is the hymn, the oblation 

Pining day and night 
for the Lotus feet of the Sweet Lord, 
is all the thirst I have 
Bless me, says Nanak, with the water of your grace
so that I may dwell in the ocean of your Name

आरती

गगन मै थालु रवि चंदु दीपक बने तारिका मंडल जनक मोती ॥
धूपु मलआनलो पवणु चवरो करे सगल बनराइ फूलंत जोती ॥१॥
कैसी आरती होइ ॥
भव खंडना तेरी आरती ॥
अनहता सबद वाजंत भेरी ॥१॥

सहस तव नैन नन नैन हहि तोहि कउ सहस मूरति नना एक तोही ॥
सहस पद बिमल नन एक पद गंध बिनु सहस तव गंध इव चलत मोही ॥२॥

सभ महि जोति जोति है सोइ ॥
तिस दै चानणि सभ महि चानणु होइ ॥
गुर साखी जोति परगटु होइ ॥
जो तिसु भावै सु आरती होइ ॥३॥

हरि चरण कवल मकरंद लोभित मनो अनदिनो मोहि आही पिआसा ॥क्रिपा जलु देहि नानक सारिंग कउ होइ जा ते तेरै नाइ वासा ॥४॥३॥

ਆਰਤੀ

ਗਗਨ ਮੈ ਥਾਲੁ ਰਵਿ ਚੰਦੁ ਦੀਪਕ ਬਨੇ ਤਾਰਿਕਾ ਮੰਡਲ ਜਨਕ ਮੋਤੀ ॥
ਧੂਪੁ ਮਨਆਨਲੋ ਪਵਣੁ ਚਵਰੋ ਕਰੇ ਸਗਲ ਬਨਰਾਇ ਫੂਲੰਤ ਜੋਤੀ ॥1॥
ਕੈਸੀ ਆਰਤੀ ਹੋਇ ॥
ਭਵ ਖੰਡਨਾ ਤੇਰੀ ਆਰਤੀ ॥
ਅਨਹਤਾ ਸਬਦ ਵਾਜੰਤ ਭੇਰੀ ॥1॥
ਰਹਾਉ॥
ਸਹਸ ਤਵ ਨੈਨ ਨਨ ਨੈਨ ਹਹਿ ਤੋਹਿ ਕਉ ਸਹਸ ਮੂਰਤਿ ਨਨਾ ਏਕ ਤੁਹੀ ॥
ਸਹਸ ਪਦ ਬਿਮਲ ਨਨ ਏਕ ਪਦ ਗੰਧ ਬਿਨੁ ਸਹਸ ਤਵ ਗੰਧ ਇਵ ਚਲਤ ਮੋਹੀ ॥2॥
ਸਭ ਮਹਿ ਜੋਤਿ ਜੋਤਿ ਹੈ ਸੋਇ ॥
ਤਿਸਦੈ ਚਾਨਣਿ ਸਭ ਮਹਿ ਚਾਨਣੁ ਹੋਇ ॥
ਗੁਰ ਸਾਖੀ ਜੋਤਿ ਪਰਗਟੁ ਹੋਇ ॥
ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੁ ਆਰਤੀ ਹੋਇ ॥3॥
ਹਰਿ ਚਰਣ ਕਵਲ ਮਕਰੰਦ ਲੋਭਿਤ ਮਨੋ ਅਨਦਿਨੋ ਮੋਹਿ ਆਹੀ ਪਿਆਸਾ ॥
ਕ੍ਰਿਪਾ ਜਲੁ ਦੇਹਿ ਨਾਨਕ ਸਾਰਿੰਗ ਕਉ ਹੋਇ ਜਾ ਤੇ ਤੇਰੈ ਨਾਇ ਵਾਸਾ ॥4॥3॥(13)॥

آرتی 

گگن مے تھالُ روِ چندُ دیپک بنے تارکا منڈل جنک
موتی ۔۔
دھوپُ منانلو پونُ چورو کرے سگل بنرائِ پھولنت جوتی ۔۔1۔۔
کیسی آرتی ہوئِ ۔۔
بھوَ کھنڈنا تیری آرتی ۔۔
انہتا سبد واجنت بھیری ۔۔1۔۔رہاؤ۔۔
سہس تو نین نن نین ہہہ توہِ کؤ سہس مورتِ ننا ایک تہی ۔۔
سہس پد بمل نن ایک پد گندھ بنُ سہس تو گندھ اوَ چلت موہی ۔۔2۔۔
سبھ مہہ جوتِ جوتِ ہے سوئِ ۔۔
تسدے چاننِ سبھ مہہ چاننُ ہوئِ ۔۔
گر ساکھی جوتِ پرگٹُ ہوئِ ۔۔
جو تسُ بھاوے سو آرتی ہوئِ ۔۔3۔۔
ہرِ چرن کول مکرند لوبھت منو اندنو موہِ آہی پیاسا ۔۔
کرپا جلُ دیہہ نانک سارنگ کؤ ہوئِ جا تے تیرے نائ واسا ۔۔4۔۔3۔۔(13)۔۔

Vismaad Naad

Wondrous is the resonance
wondrous the knowledge that happens
wondrous is the living
wondrous the difference in which it swings
wondrous the multiple forms
wondrous their colors in which they abound
wondrous the naked that move around
wondrous the wind wondrous the water
wondrous the fire the frolicking paradox
wondrous the earth, wondrous its beginning, wondrous its source, wondrous its origins wondrous is the taste
that all mortals overtakes
wondrous the union wondrous separation
wondrous the hunger wondrous oblations wondrous profusion
wondrous the praise wondrous applause
wondrous the wilderness wondrous the path
wondrous the near wondrous afar
wondrous the Presence permeating all
the sense of wonder beholds the paradox
says Nanak a destiny that is full holds it all.

विसमादु नाद

विसमादु नाद विसमादु वेद ॥
विसमादु जीअ विसमादु भेद ॥
विसमादु रूप विसमादु रंग ॥
विसमादु नागे फिरहि जंत ॥
विसमादु पउणु विसमादु पाणी ॥
विसमादु अगनी खेडहि विडाणी ॥
विसमादु धरती विसमादु खाणी ॥
विसमादु सादि लगहि पराणी ॥
विसमादु संजोगु विसमादु विजोगु ॥
विसमादु भुख विसमादु भोगु ॥
विसमादु सिफति विसमादु सालाह ॥
विसमादु उझड़ विसमादु राह ॥
विसमादु नेड़ै विसमादु दूरि ॥
विसमादु देखै हाजरा हजूरि ॥
वेखि विडाणु रहिआ विसमादु ॥
नानक बुझणु पूरै भागि ॥१॥(463)॥

ਵਿਸਮਾਦੁ ਨਾਦ

ਵਿਸਮਾਦੁ ਨਾਦ ਵਿਸਮਾਦੁ ਵੇਦ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਜੀਅ ਵਿਸਮਾਦੁ ਭੇਦ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਰੂਪ ਵਿਸਮਾਦੁ ਰੰਗ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਨਾਗੇ ਫਿਰਹਿ ਜੰਤ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਪਉਣੁ ਵਿਸਮਾਦੁ ਪਾਣੀ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਅਗਨੀ ਖੇਡਹਿ ਵਿਡਾਣੀ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਧਰਤੀ ਵਿਸਮਾਦੁ ਖਾਣੀ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਸਾਦਿ ਲਗਹਿ ਪ੍ਰਾਣੀ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਸੰਜੋਗੁ ਵਿਸਮਾਦੁ ਵਿਜੋਗੁ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਭੁਖ ਵਿਸਮਾਦੁ ਭੋਗੁ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਸਿਫਤਿ ਵਿਸਮਾਦੁ ਸਾਲਾਹ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਉਝੜ ਵਿਸਮਾਦੁ ਰਾਹ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਨੇੜੈ ਵਿਸਮਾਦੁ ਦੂਰਿ ॥
ਵਿਸਮਾਦੁ ਦੇਖੈ ਹਾਜਰਾ ਹਜੂਰਿ ॥
ਵੇਖਿ ਵਿਡਾਣੁ ਰਹਿਆ ਵਿਸਮਾਦੁ ॥
ਨਾਨਕ ਬੁਝਣੁ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ॥1॥(463)॥

وسمادُ ناد

وسمادُ ناد وسمادُ وید ۔۔
وسمادُ جی وسمادُ بھید ۔۔
وسمادُ روپ وسمادُ رنگ ۔۔
وسمادُ ناغے پھرہِ جنت ۔۔
وسمادُ پؤنُ وسمادُ پانی ۔۔
وسمادُ اگنی کھیڈہِ وڈانی ۔۔
وسمادُ دھرتی وسمادُ کھانی ۔۔
وسمادُ سادِ لگہِ پرانی ۔۔
وسمادُ سنجوگُ وسمادُ وجوگُ ۔۔
وسمادُ بھکھ وسمادُ بھوگُ ۔۔
وسمادُ صفتِ وسمادُ صالاح ۔۔
وسمادُ اجھڑ وسمادُ راہ ۔۔
وسمادُ نیڑے وسمادُ دورِ ۔۔
وسمادُ دیکھے حاجرا حضورِ ۔۔
ویکھ وڈانُ رہیا وسمادُ ۔۔
نانک بجھنُ پورے بھاگِ ۔۔1۔۔(463

Arbad Narbad

When Time didn’t exist, when endless darkness prevailed
When there was no Earth no Sky; only a Command without the other shore
When day and night didn’t exist nor sun and moon, when Someone sat in a Samaadhi beyond senses
When there was no air no water; When there was no Source no Utterance
 When there were no cycles of production and consumption; when there were no arrivals no departures
There was no piece of land afloat in the seven seas yet nowhere in sight; nor were the rivers flowing with gurgling waters
When there was no upper or underworld
When there was no heaven no hell; nor the all devouring Time
No heaven and hell, no birth and death; no revisits no partings 
There was no Brahma, Vishnu or Mahesh
No one other than the One was visible
When there was no man no woman; no birth no caste; no pain no pleasure

अरबद नरबद

अरबद नरबद धुंधूकारा ॥
धरणि न गगना हुकमु अपारा ॥
ना दिनु रैनि न चंदु न सूरजु सुंन समाधि लगाइदा ॥१॥
खाणी न बाणी पउण न पाणी ॥
ओपति खपति न आवण जाणी ॥
खंड पताल सपत नही सागर नदी न नीरु वहाइदा ॥२॥
ना तदि सुरगु मछु पइआला ॥
दोजकु भिसतु नही खै काला ॥
नरकु सुरगु नही जमणु मरणा ना को आइ न जाइदा ॥३॥
ब्रहमा बिसनु महेसु न कोई ॥
अवरु न दीसै एको सोई ॥
नारि पुरखु नही जाति न जनमा ना को दुखु सुखु पाइदा ॥४॥
ना तदि जती सती बनवासी ॥
ना तदि सिध साधिक सुखवासी ॥
जोगी जंगम भेखु न कोई ना को नाथु कहाइदा ॥५॥
जप तप संजम ना ब्रत पूजा ॥
ना को आखि वखाणै दूजा ॥
आपे आपि उपाइ विगसै आपे कीमति पाइदा ॥६॥

ਅਰਬਦ ਨਰਬਦ

ਅਰਬਦ ਨਰਬਦ ਧੁੰਧੂਕਾਰਾ ॥
ਧਰਣਿ ਨ ਗਗਨਾ ਹੁਕਮੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ਨਾ ਦਿਨੁ ਰੈਨਿ ਨ ਚੰਦੁ ਨ ਸੂਰਜੁ ਸੁੰਨ ਸਮਾਧਿ ਲਗਾਇਦਾ ॥1॥
ਖਾਣੀ ਨ ਬਾਣੀ ਪਉਣ ਨ ਪਾਣੀ ॥
ਓਪਤਿ ਖਪਤਿ ਨ ਆਵਣ ਜਾਣੀ ॥
ਖੰਡ ਪਤਾਲ ਸਪਤ ਨਹੀ ਸਾਗਰ ਨਦੀ ਨ ਨੀਰੁ ਵਹਾਇਦਾ ॥2॥
ਨਾ ਤਦਿ ਸੁਰਗੁ ਮਛੁ ਪਇਆਲਾ ॥
ਦੋਜਕੁ ਭਿਸਤੁ ਨਹੀ ਖੈ ਕਾਲਾ ॥
ਨਰਕੁ ਸੁਰਗੁ ਨਹੀ ਜੰਮਣੁ ਮਰਣਾ ਨਾ ਕੋ ਆਇ ਨ ਜਾਇਦਾ ॥3॥
ਬ੍ਰਹਮਾ ਬਿਸਨੁ ਮਹੇਸੁ ਨ ਕੋਈ ॥
ਅਵਰੁ ਨ ਦੀਸੈ ਏਕੋ ਸੋਈ ॥
ਨਾਰਿ ਪੁਰਖੁ ਨਹੀ ਜਾਤਿ ਨ ਜਨਮਾ ਨਾ ਕੋ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਪਾਇਦਾ ॥4॥
ਨਾ ਤਦਿ ਜਤੀ ਸਤੀ ਬਨਵਾਸੀ ॥
ਨਾ ਤਦਿ ਸਿਧਿ ਸਾਧਿਕ ਸੁਖਵਾਸੀ ॥
ਜੋਗੀ ਜੰਗਮ ਭੇਖੁ ਨ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋ ਨਾਥੁ ਕਹਾਇਦਾ ॥5॥ਜਪ ਤਪ ਸੰਜਮ ਨਾ ਬ੍ਰਤ ਪੂਜਾ ॥
ਨਾ ਕੋ ਆਖਿ ਵਖਾਣੈ ਦੂਜਾ ॥
ਆਪੇ ਆਪਿ ਉਪਾਇ ਵਿਗਸੈ ਆਪੇ ਕੀਮਤਿ ਪਾਇਦਾ ॥6॥

اربد نربد

اربد نربد دھندھوکارا ۔۔
دھرنِ ن گگنا حکمُ اپارا ۔۔
نہ دنُ رینِ ن چندُ ن سورجُ سنّ سمادھ لگائدا ۔۔1۔۔
کھانی ن بانی پؤن ن پانی ۔۔
اوپتِ کھپتِ ن آون جانی ۔۔
کھنڈ پتال سپت نہی ساگر ندی ن نیرُ وہائدا ۔۔2۔۔
نہ تدِ سرگُ مچھ پیالا ۔۔
دوجکُ بھستُ نہی کھے کالا ۔۔
نرکُ سرگُ نہی جمن مرنا نہ کو آئِ ن جائدا ۔۔3۔۔
برہما بسنُ مہیسُ ن کوئی ۔۔
اورُ ن دیسے ایکو سوئی ۔۔
نارِ پرکھ نہی جاتِ ن جنما نہ کو دکھ سکھ پائدا ۔۔4۔۔
نہ تدِ جتی ستی بنواسی ۔۔
نہ تدِ سدھِ سادھک سکھواسی ۔۔
جوگی جنگم بھیکھُ ن کوئی نہ کو ناتھُ کہائدا ۔۔5۔۔
جپ تپ سنجم نہ برت پوجا ۔۔
نہ کو آکھِ وکھانے دوجا ۔۔
آپے آپِ اپائِ وگسے آپے قیمتِ پائدا ۔۔6۔۔